De teerling is geworpen!

Laatst was ik in een restaurant, alwaar een sappige, heerlijk, smeuïge Dominicaanse serveerster werkt en ik wilde iets tegen haar zeggen. Je kent dat wel…iets leuks…van die stomme dingen die mannen kunnen doen…denkende dat ze daar iets mee bereiken…ach het zit ook in mijn genen denk ik dan maar….. in een poging mezelf goed te praten…

Maar er kwam alleen achterlijk stom gebroddel uit mijn mond. Ik was niet in staat om een normale Spaanse zin te formuleren. Ineens kwam er een golf irritatie in me op zetten en toen wist ik het. De tijd was daar! Deze jongen gaat Spaanse les nemen. Kost wat het kost. Nu deze laatste gedachte kwam ik weer snel op terug. Toen ik ging informeren over wat de prijzen waren. Allemaal toeristenprijzen. Zo’n duizend US Dollar per maand was niet raar. Daar had ik dus geen trek in. Toen ik een dag later met mijn Canadese buurman  in de pool lag en we wat aan het bijpraten waren adviseerde hij aan de manager -van het appartementen complex waar we wonen- te vragen. Zij kende weer iemand die veel verschillende talen spreekt en daarin les geeft.
Ik vatte weer in vuur en vlam, want nieuwe mogelijkheden diende zich aan. Want deze jongen gaat geen duizend US Dollar betalen. Een les die ik hier in de Dominicaanse Republiek al heb geleerd is het nooit op te geven. Het kan altijd goedkoper en beter!

Dus na een kennismakingsgesprek met deze Duitse Dame heb ik vandaag mijn eerste les gekregen. Vanaf nu kan ik zeggen “Soy estudiante de Español!” Si SI! Het is maar dat u het weet!

Over een paar maanden kan ik hoogstwaarschijnlijk tegen de eerder vermelde serveerster zeggen “Goh…wat ben jij een ongelofelijk lekker wijf!” Zonder te stotteren.
Dat is mijn levensdoel geworden!

Stil geluk

16 oktober 2010 was mijn verjaardag. De dag ervoor vocht ik met mijn emoties. Zoals altijd. Ik ben altijd erg ongelukkig de dagen voor mijn verjaardag. Misschien een onbewuste herinnering aan de periode voor mijn geboorte. Ik zie het zo voor me. Doordat ik als ongeboren vrucht, levend in eenheid en daardoor het heden, verleden en de toekomst geen geheimen heeft. Wist ik dus wat ik in dit leven moest gaan doormaken om op het punt uit te komen waar ik heden ten dagen aangeland ben. Toen ik op 16 oktober 2010, Dominicaanse tijd wakker werd, was ik dus 52 jaar geworden.

Traditiegetrouw deed ik mijn jaarlijkse hexagram met de welluidende vraag “en.... wat voor narigheid staat me allemaal te wachten in mijn 52 ste jaar?”Het antwoord was navenant. Ik had hexagram 20. Het schouwen. Een verder inzicht gaan ontwikkelen. Want ik had geen extra lijnen.

Toch moest ik in de ochtend door een soort van mentale stroop heen. Alsof het slijm van mijn geboorte nog om me heen hing en de navelstreng me iedere keer weer in de drap van de ongewenste zwangerschap van mijn moeder wilde terug laten keren. Pas na een een grote kop koffie en een lange douche voelde ik deze ongewenste residuen van me afglijden.
Godzijdank waren er toch een aantal bedrijven die ook wisten dat ik op deze dag, 52 jaar geleden, gekozen had deze lijdensweg te betreden. Met alle rottigheid van dien. Dit zijn de momenten dat ik zo blij ben dat ik erg actief ben op internet en her en der zelf met mijn echte geboortedatum sta ingeschreven. Nu plukte ik de vruchten hiervan. In diverse talen kreeg ik namens allerlei websites de gelukwensen aangeboden en dat dit lijden nog velen jaren verder mocht gaan. Na het zingen van ’er is er één jarig...dat kan je wel zien ...dat ben ik!” en na wat trommels en violen....ging ik verder slechtgehumeurd de dag in. Ik deed de balkon deuren open naar mijn kleine terras en het was verdomme alweer 32 graden Celsius daar. Ik dacht: “This is hell!” Freaking heet. En het was pas 11 uur. Wat zou de dag verder gaan brengen. Eén groot doel had ik voor vandaag. Ik moest en zou mijn was ophalen om 5 uur in de namiddag. Anders heb ik geen schoon ondergoed de rest van het weekend. De zorgen stappelen zich af en toe op. Toch vond ik dat ik wel verdiend had om mezelf een weinig te verwennen. Het is per slot van rekening niet niks, om welbewust een dusdanig incarnatie in te gaan, waar je willens en wetens kiest om alles uiteindelijk los te laten en zonder enig bezit het leven te verlaten. Klein als een speldenknop, ontdaan van alle pretenties, in de staat van een pasgeboren kind. Zo lag ik ineens op het strand van mijn absolute favoriete strandtent. Een Surf en Kite club, waar altijd precies de middag wind opstaat, en het zo heerlijk ligt op de zachte matrassen onder de ruisende palmbomen. Ik werd daar helemaal stil. Klein en vol genoegen aan het leven. De uren dat ik daar lag heb ik in diepte stilte doorgebracht, kijkend naar de mensen die voorbij liepen, vervuld van hun eigen onbewuste keuzes en lijden dat dit voorbrengt. Terwijl de warmte mij omringende en de wind vrij spel had over mijn lijf wat stilletjes lag te genieten in mijn zelfgekozen vergetelheid. Het was een perfecte dag! Ik ben herboren!