Beestenboel

Het is alweer een tijdje geleden dat hier hier iets heb neergepend. Ik ben de laatste tijd erg in de weer met mijn I Tjing dagboek. Dit is een intensief proces, maar uitermate interessant om te doen. Tevens erg confronterend, want nu kan ik in de loop der tijd, mijn eigen uitspraken nog eens teruglezen en zien of het allemaal wel klopt. Per slot van rekening valt het niet mee om totaal objectief naar je eigen persoon te kijken.

Hier in Cabarete gaat het leven zijn gangentje. Ik heb inmiddels een normaal leef ritme. Eén die me wel bevalt. Het blijft volgens insiders zeker nog twee maanden erg heet en dan zal het zo gaan zakken naar ca. 28 C overdag en 22 ’s avonds. Dit zijn de gemiddelde winter waarden. Laat maar komen die winter!
Uiteraard kijk ik via internet het AD nog wel in en zie hoe ontstellend slecht de maand augustus is. Dit zou voor mij reden tot een acute depressie zijn geweest. Dan maar liever het zweet gutsend van me af laten stromen. De zee ligt op 6 keer struikelen & het zwembad spring ik bij wijze van spreken vanaf de trap in.

Een tijdje geleden had ik een confrontatie met een groot beest in huis. Het zat in mijn slaapkamer. Ik zag het gelijk toen ik binnenkwam. Tegen de muur, boven de wasmand. Eigenlijk wel schitterend om te zien. Prachtige kleuren, trilharen. Kon duidelijk vliegen. Maar naar mijn smaak wat te groot. Onmiddellijk rende ik terug de woonkamer in om de killer ‘vliegenmepper’ te pakken. Maar ik had toch enige spanning, want ik wist totaal niet om wat voor beest het ging. Zeker 5 cm groot. Een joekel dus!

Ik gaf een zwieper langs de muur en het beest verdween uit mijn zicht. Ik trok de wasmand weg en ja in een hoek geperst zag ik hem weer. Maar dit dier sloeg je niet zomaar even een andere dimensie van zijn in. Na een paar hits van mijn kant verdween het in mijn klerenkast.

Damn. Ik de hele kast leeg getrokken. Want ik rook nu bloed. Mijn territorium drift brak totaal uit. Ik was hier de baas. Ik heb het recht om in alle hoeken van het appartement mijn urine te deponeren! I’m the animal!

Alles uit die kast getrokken, broeken zakken, tassen, alles alles nageplozen. Geen beest. En ik wilde nog wel gaan slapen!

Na een tijd trok de drift uit me. Ik kon het niet vinden. Gaf het op, liet het los en ben me bed in gedoken. Ben zelfs gelijk in slaap gevallen. Nadien verdween de gedachte ook hieraan.

Twee dagen later kwam ik onder de douche vandaan. Had me afgedroogd en wilde de woonkamer in lopen. Oog en oog stonden we ineens. Stokstijf: het Beest en ik. Niemand bewoog. Beiden wisten we dat het er nu omging. Ik zou geen genade tonen indien hij niet uit zichzelf weg zou gaan. Hij bleef!

Met de snelheid van het licht – althans in gedachten – greep ik de pas gebruikte handdoek. Draaide met deze zelfde ontzettende lichtsnelheid weer terug. ( in de praktijk was het dat ik me een halve slag draaide, daarbij mijn ene been wat verzette, de handdoek pakte, de dezelfde draaibeweging weer maakte om op mijn uitgangspositie terug te keren). En...haalde uit en nog een keer. Ik had het beest op zijn rug gekregen. Ik spoedde me weer naar de vliegenmepper om hem naar het balkon te transporteren, maar het beest was nog niet dood. Dus gaf vervolgens nog een paar klappen met de mepper en zag toen zijn ziel opstijgen.

Victorie!

Het dier vervolgens van het balkon geworpen en dat gaf toch een opgeruimd gevoel. Gelukkig werden dezelfde ochtend de handdoeken vervangen en het leven kabbelde weer rustig verder hier in Cabarete.

Stoelen jacht en de smerigste steak ooit!

Vandaag was het dan zover. Met Peter en Liz zijn we op jacht gegaan naar een voor mij comfortabele stoel. Daarvoor moesten we verder landinwaarts. Tot op heden heb ik het passieve varken uitgehangen, maar nu heb ik toch een blik kunnen werpen op het niet toeristische achterland. De natuur is overweldigend. Ik geloof dat ik mijn leven nog nog zoveel palmbomen heb gezien. Het is één groot palmbomen oerwoud. Stom genoeg, want ik wist niet dat we zover landinwaarts zouden gaan, had ik geen camera bij me. Dus het blijft bij woorden alleen. Veel kleine huisjes waar mensen met hele families inwonen. Peter liet me een huisje zien waar hij dan een poosje had ingewoond. Je moet er niet aan denken daar met 8 personen of zo in te zitten. Een kip in de Nederlandse bio-industrie heeft meer ruimte! Men zit dus altijd voor die huisjes onder een veranda, in de schaduw. Veel zittende mannen die eindeloos domino spelen. De werkloosheid is enorm en de armoede is navenant. Het is, dat het hier altijd warm is, dus de behoefte om binnen te zijn is stukken minder. Vandaar dat men het dus wel kan bolwerken op deze manier.
Maar goed het was een hele mooie rit. En ja, in een winkel vonden we heerlijke stoel voor me tegen een lief prijs. Nieuw voor 30 euro. Helemaal goed! In diezelfde winkel zag ik ook scooters en motoren. 45.000 peso's voor een 150 crossmotor = nog geen 1000 euro. Nieuw. De verleiding is wel erg groot om zo’n ding te gaan kopen en het is waarschijnlijk ook nog onderhandelbaar. Ik weet niet wat er nog aan kosten bijkomen. Maar in Nederland is zoiets niet denkbaar. Kwijl kwijl….

Gevaarlijk restaurant. Voedsel vergifting opgelopen hier!

Voedsel vergiftiging in Restaurant Mirage in Gaspar Hernandez
Op de terugweg zei Peter, toen we langs een Esso benzinepomp reden, dat daar een goed restaurant is. Restaurant Mirage in Gaspar Hernandez! Of we trek hadden? Ja dat hadden we allemaal. Wij naar binnen. Zag er wel ok uit. Altijd een lachend meisje in de bediening. Zo gaan die dingen hier. Ze lachen altijd. Wij grapjes maken. Dat doen wij namelijk altijd. Bestellen. Het meisje kwam terug. Er was nog maar één steak! Die mocht ik dan wel hebben. Liz “nou die zal wel een eeuw in de vriezer hebben gelegen”. Wij lachen. Peter nam dan een schotel met zalm of zoiets. Meisje kwam weer terug. Zalm was op! Peter ging toen moedig voor een kipschotel. Meisje kwam niet terug. Wij ondertussen wachten en wachten en wij hadden eigenlijk wel veel lol. Want Peter kan lekker voor zich uit kleppen. Het eten liet lang op zich wachten, dus wij vermoedde dat de kok uit zijn middag tukje werd gehaald en dan ben je niet snel. Enfin na ca. 45 minuten of zo kwam er dan voedsel uit de keuken. Ik dus een steak.. Dat ding was niet door te zagen. Ik ga een demo. Peter lacherig …wilde het ook testen alsof die geen vertrouwen had in mijn spierkracht. Het lukte zelfs niet om het vlees uiteen te trekken. De stemming werd steeds meliger. Ik verdomde om dit stuk leer op te eten. Zelfs Peter die aanvankelijk had aangeboden om van schotel te wisselen veranderde van gedachten. Verhalen over arme Dominicanen die zoiets wel zouden eten omdat ze bijna nooit vlees konden kopen lieten mij stoïcijns. Ik was verwend. Me hoela. Dit stuk ongedierte was een gevaar voor de mensheid. Wij het meisje roepen. Uitgelegd dat dit vlees niet zaagbaar was. Zij deed ook een poging en hield lacherig op. En liet haar het bord meenemen. Peter zei “ze zetten het gewoon op de rekening” En verdomd dat deden ze! Gelukkig kan Peter wel een aardig woordje Spaans en ging in de aanval. Per slot van rekening waren we hier op zijn aanraden. Dat je hier zo lekker kon eten. Eigenlijk hadden we dolle pret om het hele voorval. Na lang heen en weer gepraat werd het dan uiteindelijk in mindering gebracht. Geheel terecht. Als ik dat had gegeten dan had ik nu niet zo vrolijk zitten schrijven hier.
Liz had een vissoep. Toen de geuren in mijn neus doordrong kon ik het niet anders vergelijken dan de geur die naar bovenkomt als je een vuilniszak opent die lang in de tropische zon heeft gestaan. Maar Liz vond het lekker. Later op de dag heb ik haar nog even gesproken. Het ging nog steeds goed met haar!
Thuisgekomen kon ik mijn nieuwe stoel neerzetten en kon eindelijk genieten op mijn balkon met een goed zittende stoel. Geloof me in dit land is het hebben van een lekkere stoel géén overbodige luxe!

Kanaliseren in Cabarete!

Het leven hier in Cabarete gaat gezapig verder. Het is warm en zal zeker nog erg warm blijven de komende twee maanden. Mijn levensritme heeft zich inmiddels aangepast aan het leven hier. Het is een heel rustig ritme. Het is gewoon te warm om heel veel activiteiten te ontplooien. Dat komt over een maand of twee wel. Dan ga ik erop uit. Nu nog niet. Het is heerlijk om deze vrijheid van handelen te hebben. Ik zal dan toch wel iets goeds hebben gedaan in het leven om dit intermezzo mee te mogen maken.

Ik werd laatst uitgenodigd door mijn huisbaas om aan te schuiven bij een poolfeest. Allemaal Amerikanen en één oudere Nederlandse vrouw die hier een appartement heeft gekocht en geniet van haar oude dag hier. Smart move! Toch merkte ik al snel in mezelf dat die zogenaamde feestvreugde aan mij niet meer is besteed. Ik gooi me niet meer laveloos vol met drank of damp weed. Ik ben gewoon een hele nuchtere vent geworden, die dwars door dit soort pseudo lol heen kijkt. Het klinkt misschien arrogant, maar ik voel zo’n enorme afstand bij het horen & zien van dit gebral.
Ik zit er niet mee dat ik alleen ben, maar andere mensen kennelijk wel. Weten zij veel!?!
Ik loop over van de inspiratie op andere terreinen, om het maar weer even arrogant neer te zetten. Ik weet ook dat er tussen al die mensen niet één zit waarmee ik dit kan delen. Mensen zeggen wel dat ze het snappen -als ik de esoterische registers opentrek- maar ik weet ondertussen wel beter. Wederom totale arrogantie van mijn kant dus.

Toch moet ik deze energie die ik de laatste zo sterk in me voel kanaliseren en op een bepaalde manier uiten. Ik heb daarom mijn esoterisch weblog weer uit de mottenballen gehaald. Hier ben ik nu een cyclus begonnen om iedere dag het ochtend hexagram in te gaan behandelen. Dit is voor mij een goede manier om met dit fenomeen in mezelf om te gaan. Dus neem eens kijkje als je dat leuk vindt.
Tot de volgende keer maar weer. Ik ga nog even lekker zwemmen in het 25 meter zwembad wat bij dit appartement zit. *giggle*

Noodweer in Cabarete

Vandaag het een bloedhete dag. Het is wel vaker 35 C geweest, maar  vandaag was het anders. Aan het strand is toch altijd de beroemde wind staat die het leven aangenaam maakt hier overdag. Die wind was er niet! Ik had een gewaarschuwd mens moeten zijn. Ik was in de loop van de middag al terug gekeerd, via het zwembad, naar mijn appartement om daar te gaan verkoelen bij de zalige airco. Toen ik buiten op mijn terras zat trok het ineens heel snel dicht, door massieve bewolking. De zogenoemde ‘Pleuris brak los!’
Hier had ik al tijden opgewacht, want ik wilde nu wel eens een onweersbui vastleggen. Maar iedere keer als ik mijn camera op een wolkenpartij richtte flitste het net aan de andere kant. Toen ben ik de bui maar gaan filmen. Nu ben ik geen cineast. Dus het gaat nogal heen en weer. Maar er viel hier een partij water, waar we in Nederland vermoed ik een maand of 6 over doen.

In Nederland denken we altijd ‘Oh regen, dat wordt weer bibberen geblazen’. Hier koelde het af van 35C naar 27C. Dat was wel nodig ook.
Kijk naar het filmverslag van het Noodweer in Cabarete wat ik geüpload heb, in jawel….HD kwaliteit. I love that Olympus Pen 1 camera. *grins*

Thunderstorm Dominican Republic august 2010

Deze bui duurde ruim een uur. Nadat de bui was overgetrokken, zat ik wat te donderjagen in Second Life. Een bezigheid die me soms toch wel veel plezier geeft. Ineens fladderde er een mot(je) om me heen. Nu zijn de afmetingen dit beestje een ietsepietsie groter dan we in Nederland gewend zijn. Dus zeg maar gerust “Mot’. Dus ik gewapend met mijn vliegenmepper. Iets wat geen overbodige luxe is om zo’n tool mee te nemen naar deze contreien, achter het beest aan. Het overleefde mijn moordzucht niet. Toen drong ineens tot me door dat me hele appartement vol met die beesten zat. Tevens zag ik in mijn dodemans richt – voor de mot wel te verstaan- dat er ook een hagedis(je) achter een schilderij schoot. Ik ben dus wel even bezig geweest om mijn appartement te schonen van deze dierentuin, welke mijn appartement wel een goede plek hadden gevonden om even te schuilen voor dit noodweer.
Het leven hier is wel een beetje wennen

Mentaliteit verschillen

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik mijn verslag heb bijgewerkt. Ik heb in de laatste dagen meer kennis gemaakt de met de Dominicaanse mentaliteit. Ik had het al vernomen via horen zeggen. Mensen in de Dominicaanse zeggen maar wat en afspraken maken is een gok. Ze komen of veel te laat of helemaal niet. Nu dat heb ik nu ook meegemaakt met een persoon die me al twee keer had benaderd voor het nieuwe appartement en zelfs na e-mail bevestigingen over en weer niet kwam opdagen. Wij Nederlanders …ja ja…doen dingen niet zo. Maar goed ik had me bijvoorbaat al half en half daarop ingesteld. Maar het blijft toch een lullig gevoel om zonder iets te horen er voor Jan met de korte achternaam te zitten wachten. Persoonlijk kan ik daar niet zo goed tegen.

Ik ga op mijn gemak en puur op eigen initiatief nu verder zoeken en gebruik absoluut niet meer van die zogenaamde loopjongens die het strand van Cabarete afstruinen in de hoop een bonusje op te pikken voor het aanbrengen van nieuwe klanten. Waardeloze figuren zijn dat.

Ik had het al eerder geloof ik over al die sales personen gehad hier, maar als u ooit op het strand hier sigaren koopt wees dan zeer kritisch. Want het is van een slechte kwaliteit. Waarom ze dit nu doen? Ergens is het onbegrijpelijk, want het jaagt alleen maar de klanten weg. In een land waar alle natuurlijke grondstoffen voorhanden zijn om een goed product te maken tegen een schappelijke prijs. Het gaat hier om snelle, korte termijn winsten en denken die toeristen die gaan wel weer weg. Niet nadenkend over dat dingen wel worden doorverteld.
Ik rook nu af en toe een sigaartje. Ik denk niet voor al te lang want ik loop alweer te kuchen. Als u een sigaar zoekt ga dan naar salesman Jhonny.  Klik de link! Bij deze winkel kan je wel goede, home made sigaren krijgen die erg lekker roken. Je moet wel door onderhandelen en je poot stijf houden! Succes!

Voor de rest is het erg warm de laatste tijd hier. Temperaturen rond de 35C en in de avond blijft het zo’n 28 C. Dat is wel heerlijk. Zo’n lekkere zwoele warmte met de geuren van de jungle om je heen. Nu al hagedissen en kikkers in me appartement gehad. Was wel even schrikken. Maar niets om je zorgen over te maken. Toch wel grappig eigenlijk. Het is gewoon een andere wereld hier. September schijnt de warmste maand te zijn. Maar je hoort me niet klagen hierover. Het is een lekker vooruitzicht om geen winter te hebben!

Wel tot zover mijn korte update!

Cabarete in Google Maps

Grotere kaart weergeven

Cabarete weblog

Ik heb speciaal over Cabarete een weblog in het Engels om te zien of ik hiermee ook een internationaal publiek kan gaan bereiken. Voorlopig heb ik besloten een paar maanden hier te blijven. Dus heb – typisch the Dominicaanse way of doing- de onderhandelingen ingezet over de huurprijs en ik ben benieuwd wat uit dit proces tevoorschijn gaat komen.

Langzaam maar zeker voel ik een bepaalde rust over me komen, want ik realiseer me meer en meer dat ik toch wel uit een anderhalfjaar stress tevoorschijn ben gekomen. De intimi snappen wat ik hiermee bedoel. Vanuit Cabarete zal ik in de toekomende tijd meer tripjes gaan ondernemen. So I will keep you posted!

Link naar Cabarete weblog