Het is alweer een tijdje geleden dat hier hier iets heb neergepend. Ik ben de laatste tijd erg in de weer met mijn I Tjing dagboek. Dit is een intensief proces, maar uitermate interessant om te doen. Tevens erg confronterend, want nu kan ik in de loop der tijd, mijn eigen uitspraken nog eens teruglezen en zien of het allemaal wel klopt. Per slot van rekening valt het niet mee om totaal objectief naar je eigen persoon te kijken.
Hier in Cabarete gaat het leven zijn gangentje. Ik heb inmiddels een normaal leef ritme. Eén die me wel bevalt. Het blijft volgens insiders zeker nog twee maanden erg heet en dan zal het zo gaan zakken naar ca. 28 C overdag en 22 ’s avonds. Dit zijn de gemiddelde winter waarden. Laat maar komen die winter!
Uiteraard kijk ik via internet het AD nog wel in en zie hoe ontstellend slecht de maand augustus is. Dit zou voor mij reden tot een acute depressie zijn geweest. Dan maar liever het zweet gutsend van me af laten stromen. De zee ligt op 6 keer struikelen & het zwembad spring ik bij wijze van spreken vanaf de trap in.
Een tijdje geleden had ik een confrontatie met een groot beest in huis. Het zat in mijn slaapkamer. Ik zag het gelijk toen ik binnenkwam. Tegen de muur, boven de wasmand. Eigenlijk wel schitterend om te zien. Prachtige kleuren, trilharen. Kon duidelijk vliegen. Maar naar mijn smaak wat te groot. Onmiddellijk rende ik terug de woonkamer in om de killer ‘vliegenmepper’ te pakken. Maar ik had toch enige spanning, want ik wist totaal niet om wat voor beest het ging. Zeker 5 cm groot. Een joekel dus!
Ik gaf een zwieper langs de muur en het beest verdween uit mijn zicht. Ik trok de wasmand weg en ja in een hoek geperst zag ik hem weer. Maar dit dier sloeg je niet zomaar even een andere dimensie van zijn in. Na een paar hits van mijn kant verdween het in mijn klerenkast.
Damn. Ik de hele kast leeg getrokken. Want ik rook nu bloed. Mijn territorium drift brak totaal uit. Ik was hier de baas. Ik heb het recht om in alle hoeken van het appartement mijn urine te deponeren! I’m the animal!
Alles uit die kast getrokken, broeken zakken, tassen, alles alles nageplozen. Geen beest. En ik wilde nog wel gaan slapen!
Na een tijd trok de drift uit me. Ik kon het niet vinden. Gaf het op, liet het los en ben me bed in gedoken. Ben zelfs gelijk in slaap gevallen. Nadien verdween de gedachte ook hieraan.
Twee dagen later kwam ik onder de douche vandaan. Had me afgedroogd en wilde de woonkamer in lopen. Oog en oog stonden we ineens. Stokstijf: het Beest en ik. Niemand bewoog. Beiden wisten we dat het er nu omging. Ik zou geen genade tonen indien hij niet uit zichzelf weg zou gaan. Hij bleef!
Met de snelheid van het licht – althans in gedachten – greep ik de pas gebruikte handdoek. Draaide met deze zelfde ontzettende lichtsnelheid weer terug. ( in de praktijk was het dat ik me een halve slag draaide, daarbij mijn ene been wat verzette, de handdoek pakte, de dezelfde draaibeweging weer maakte om op mijn uitgangspositie terug te keren). En...haalde uit en nog een keer. Ik had het beest op zijn rug gekregen. Ik spoedde me weer naar de vliegenmepper om hem naar het balkon te transporteren, maar het beest was nog niet dood. Dus gaf vervolgens nog een paar klappen met de mepper en zag toen zijn ziel opstijgen.
Victorie!
Het dier vervolgens van het balkon geworpen en dat gaf toch een opgeruimd gevoel. Gelukkig werden dezelfde ochtend de handdoeken vervangen en het leven kabbelde weer rustig verder hier in Cabarete.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten