Stoelen jacht en de smerigste steak ooit!

Vandaag was het dan zover. Met Peter en Liz zijn we op jacht gegaan naar een voor mij comfortabele stoel. Daarvoor moesten we verder landinwaarts. Tot op heden heb ik het passieve varken uitgehangen, maar nu heb ik toch een blik kunnen werpen op het niet toeristische achterland. De natuur is overweldigend. Ik geloof dat ik mijn leven nog nog zoveel palmbomen heb gezien. Het is één groot palmbomen oerwoud. Stom genoeg, want ik wist niet dat we zover landinwaarts zouden gaan, had ik geen camera bij me. Dus het blijft bij woorden alleen. Veel kleine huisjes waar mensen met hele families inwonen. Peter liet me een huisje zien waar hij dan een poosje had ingewoond. Je moet er niet aan denken daar met 8 personen of zo in te zitten. Een kip in de Nederlandse bio-industrie heeft meer ruimte! Men zit dus altijd voor die huisjes onder een veranda, in de schaduw. Veel zittende mannen die eindeloos domino spelen. De werkloosheid is enorm en de armoede is navenant. Het is, dat het hier altijd warm is, dus de behoefte om binnen te zijn is stukken minder. Vandaar dat men het dus wel kan bolwerken op deze manier.
Maar goed het was een hele mooie rit. En ja, in een winkel vonden we heerlijke stoel voor me tegen een lief prijs. Nieuw voor 30 euro. Helemaal goed! In diezelfde winkel zag ik ook scooters en motoren. 45.000 peso's voor een 150 crossmotor = nog geen 1000 euro. Nieuw. De verleiding is wel erg groot om zo’n ding te gaan kopen en het is waarschijnlijk ook nog onderhandelbaar. Ik weet niet wat er nog aan kosten bijkomen. Maar in Nederland is zoiets niet denkbaar. Kwijl kwijl….

Gevaarlijk restaurant. Voedsel vergifting opgelopen hier!

Voedsel vergiftiging in Restaurant Mirage in Gaspar Hernandez
Op de terugweg zei Peter, toen we langs een Esso benzinepomp reden, dat daar een goed restaurant is. Restaurant Mirage in Gaspar Hernandez! Of we trek hadden? Ja dat hadden we allemaal. Wij naar binnen. Zag er wel ok uit. Altijd een lachend meisje in de bediening. Zo gaan die dingen hier. Ze lachen altijd. Wij grapjes maken. Dat doen wij namelijk altijd. Bestellen. Het meisje kwam terug. Er was nog maar één steak! Die mocht ik dan wel hebben. Liz “nou die zal wel een eeuw in de vriezer hebben gelegen”. Wij lachen. Peter nam dan een schotel met zalm of zoiets. Meisje kwam weer terug. Zalm was op! Peter ging toen moedig voor een kipschotel. Meisje kwam niet terug. Wij ondertussen wachten en wachten en wij hadden eigenlijk wel veel lol. Want Peter kan lekker voor zich uit kleppen. Het eten liet lang op zich wachten, dus wij vermoedde dat de kok uit zijn middag tukje werd gehaald en dan ben je niet snel. Enfin na ca. 45 minuten of zo kwam er dan voedsel uit de keuken. Ik dus een steak.. Dat ding was niet door te zagen. Ik ga een demo. Peter lacherig …wilde het ook testen alsof die geen vertrouwen had in mijn spierkracht. Het lukte zelfs niet om het vlees uiteen te trekken. De stemming werd steeds meliger. Ik verdomde om dit stuk leer op te eten. Zelfs Peter die aanvankelijk had aangeboden om van schotel te wisselen veranderde van gedachten. Verhalen over arme Dominicanen die zoiets wel zouden eten omdat ze bijna nooit vlees konden kopen lieten mij stoïcijns. Ik was verwend. Me hoela. Dit stuk ongedierte was een gevaar voor de mensheid. Wij het meisje roepen. Uitgelegd dat dit vlees niet zaagbaar was. Zij deed ook een poging en hield lacherig op. En liet haar het bord meenemen. Peter zei “ze zetten het gewoon op de rekening” En verdomd dat deden ze! Gelukkig kan Peter wel een aardig woordje Spaans en ging in de aanval. Per slot van rekening waren we hier op zijn aanraden. Dat je hier zo lekker kon eten. Eigenlijk hadden we dolle pret om het hele voorval. Na lang heen en weer gepraat werd het dan uiteindelijk in mindering gebracht. Geheel terecht. Als ik dat had gegeten dan had ik nu niet zo vrolijk zitten schrijven hier.
Liz had een vissoep. Toen de geuren in mijn neus doordrong kon ik het niet anders vergelijken dan de geur die naar bovenkomt als je een vuilniszak opent die lang in de tropische zon heeft gestaan. Maar Liz vond het lekker. Later op de dag heb ik haar nog even gesproken. Het ging nog steeds goed met haar!
Thuisgekomen kon ik mijn nieuwe stoel neerzetten en kon eindelijk genieten op mijn balkon met een goed zittende stoel. Geloof me in dit land is het hebben van een lekkere stoel géén overbodige luxe!