Ben op een punt in mijn leven gekomen dat ik niets anders kan doen dan achter mijn computer zitten en schrijven. De vraag rijst 'Heb ik iets te melden dan?'
Zelf denk ik van wel, maar ik heb het sterke vermoeden dat niemand werkelijk hier iets om geeft. Deze onverschilligheid is wat ik dagelijks waarneem in onze maatschappij. Na drie jaar in een ver land, weg uit Nederland en terugkomen blijkt een harde ervaring te zijn.
De omgeving waar ik in verkeer verteld me om een uitkering aan te vragen, want ik zit zonder geld. Maar ik weiger dit, want het leven met een bijstandsuitkering is mensonterend. Je wordt in dit systeem aangetast in je menselijke waardigheid. Zo simpel is dat. Nu leef ik bij een vriendin die me eigenlijk met veel Liefde behandelt, maar ik weet ook dat dit een situatie is die niet eindeloos kan voortduren. Je kan nu eenmaal niet eindeloos nemen. Ook dat is erg simpel. Dit zijn wetmatigheden die altijd doorwerken in de sociale omgang.
Uiteraard ben ik doende om mijn levensomstandigheden te gaan verbeteren, maar in dit proces ben ik dan weer afhankelijk van derden.
We hebben allemaal onze eigen prioriteiten, dus verwachtingen stel ik eigenlijk automatisch naar beneden bij.
Mijn visioen is dat indien er niet op redelijke korte termijn iets komt om geld mee te verdienen ik als zwerver op de straat terecht ga komen. Met de winter voor de deur is dit niet een bijzonder aantrekkelijk vooruitzicht. Ik ben geen vrager, bedelaar. Het zit niet in mij. De kans dat ik van de honger ga omkomen is zeer reëel aanwezig dan. Maar 'wie dan sterft, die leeft niet meer', zou Johan Cruijff waarschijnlijk zeggen.
Nederland is op een hellend vlak.
Het proces wat Nederland in zijn greep heeft is beangstigend te noemen. De verharding is op een akelige manier zichtbaar.
Indien je als oudere werkeloos wordt dan is het bijna onmogelijk weer aan de slag te kunnen. Vroeger kon je nog wel een baantje vinden, onbenullig werk wat toch geld opleverde, maar tegenwoordig wordt dit door de nieuwe Europese burgers ingevuld die tegen tarieven werken, waar onze kleuters het ook voor zouden aanpakken.
Het ligt niet in mijn bedoeling om nu een groot verwijt verhaal te gaan schrijven hierover.
Recentelijk heb ik diverse sollicitaties opgestuurd, maar zoals zo velen dat van mijn leeftijd ervaren is dat je niet eens wordt uitgenodigd. Alleen studenten kunnen nog werk vinden schijnt het. Het werkt ook een beetje op mijn lachspieren allemaal.
Wellicht dat we langzaam maar zeker naar een Derde wereld mentaliteit toe groeien? Dat kinderarbeid over een aantal jaren normaal is ook hier in Nederland?
In de natuur is het heel gewoon dat de zwakkeren en ouderen zichzelf isoleren en afsterven. Wij hebben natuurlijk vele decennia lang de 'zorgstaat' gekend. Nederland is dit dit nu in een hoog tempo van zich af aan het schudden, want dit is kennelijk onbetaalbaar geworden.
Maar waar kunnen zwakkeren en ouderen naar toe om rustig dood te gaan? Ik weiger nu eenmaal om met behoud van een bijstandsuitkering om in een sociale werkplaats aan het werk gezet te worden. Schiet mij maar dood. Dat is toch ook wat je met een dier doet dat geen levensverwachting heeft? Dat is een humane manier van handelen.
Maar in Nederland is dit voor mensen niet mogelijk. Iemand mag een ander niet een kogel door zijn kop jagen want dan is het op zijn minst doodslag. We dienen het lijden dus in stand te houden.
De AOW leeftijd is dan nu 67 jaar. Maar er is niets voor de ouderen te doen. Deze tegenstelling wekt bevreemding niet waar?
Het proces van verharding zal nog groteskere vormen aannemen.
Wat bedoel ik hier nu eigenlijk mee? We zullen nog vele decennia hiermee te maken hebben. Het IK tijdperk in volle bloei. De onverschilligheid zal groter en dieper wortelen binnen onze maatschappij. Dit niet alleen in Nederland, maar het zal wereldwijd zo zijn. Hoogstwaarschijnlijk stevenen we in Nederland af op een verdere afzwakking van de sociale betrokkenheid. Nu zijn er nog groepen die protest geluiden laten horen, maar al het protesteren zal zinloos blijken te zijn. De politieke machthebbers en de macht van de bedrijven zullen meer en meer in elkaar vervlochten raken. Dit zal resulteren in een totale onverschilligheid voor wat er met de mensen gebeurd. Dit proces is naar mijn mening onafwendbaar. De instroom in Nederland van nieuwe Europese burgers zal groter en groter worden en uiteindelijk zal Nederland als natie niet meer bestaan. We hebben onze eigenheid opgegeven reeds velen decenia geleden. We waren toen nog in de volle overtuiging dat een sterk Europa een goede zaak zou zijn. Wellicht is dit ook een goed ding, maar een gevolg is dat we niet meer over ons eigen land zullen kunnen beschikken.
U kunt nu als zelf constateren wat een impact de financiele bankencrisis die wereldwijd rondgaat op ons heeft. Honderd duizend mensen zijn afgedankt en zonder werk gekomen.
Onze economische afhankelijkheid is onze nieuwe Goddienst geworden. In vroeger tijd beefden we in angst voor de 'God der Wrake' en nu beven we voor de ene na de andere recessie.
Nederland is een land met mensen geworden die op zijn zachtst te omschrijven valt als 'economische junkies'.
Gaf ik eerder aan dat het leven in de bijstand een mensonterende staat is, wel dan kan ik u verzekeren dat leven als een 'economische junk' niet ver verwijderd is van deze staat van zijn.
We zullen zeer goed bij ons zelf te rade moeten gaan, want kennelijk hebben wij als Nederlands massaal de verkeerde keuzes gemaakt. Uiteindelijk hebben wij voor mensen gekozen en 'leiding' over onszelf gegeven die ons nu voor een 'fait accompli' hebben gesteld.
Kennelijk is het systeem zoals het is nu in de wereld niet één die goed werkt voor de mensheid in het algemeen, doch voor de mensen aan de top van de piramide.
Eén lichtpuntje: in 2014 is het WK voetbal, dan kunnen we ons daar weer massaal op storten als lemmingen die vol met emoties 'en mas' de afgrond in springen.
Geeft het volk brood en spelen...
Het is goed om te vergeten, nietwaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten