De teerling is geworpen!

Laatst was ik in een restaurant, alwaar een sappige, heerlijk, smeuïge Dominicaanse serveerster werkt en ik wilde iets tegen haar zeggen. Je kent dat wel…iets leuks…van die stomme dingen die mannen kunnen doen…denkende dat ze daar iets mee bereiken…ach het zit ook in mijn genen denk ik dan maar….. in een poging mezelf goed te praten…

Maar er kwam alleen achterlijk stom gebroddel uit mijn mond. Ik was niet in staat om een normale Spaanse zin te formuleren. Ineens kwam er een golf irritatie in me op zetten en toen wist ik het. De tijd was daar! Deze jongen gaat Spaanse les nemen. Kost wat het kost. Nu deze laatste gedachte kwam ik weer snel op terug. Toen ik ging informeren over wat de prijzen waren. Allemaal toeristenprijzen. Zo’n duizend US Dollar per maand was niet raar. Daar had ik dus geen trek in. Toen ik een dag later met mijn Canadese buurman  in de pool lag en we wat aan het bijpraten waren adviseerde hij aan de manager -van het appartementen complex waar we wonen- te vragen. Zij kende weer iemand die veel verschillende talen spreekt en daarin les geeft.
Ik vatte weer in vuur en vlam, want nieuwe mogelijkheden diende zich aan. Want deze jongen gaat geen duizend US Dollar betalen. Een les die ik hier in de Dominicaanse Republiek al heb geleerd is het nooit op te geven. Het kan altijd goedkoper en beter!

Dus na een kennismakingsgesprek met deze Duitse Dame heb ik vandaag mijn eerste les gekregen. Vanaf nu kan ik zeggen “Soy estudiante de Español!” Si SI! Het is maar dat u het weet!

Over een paar maanden kan ik hoogstwaarschijnlijk tegen de eerder vermelde serveerster zeggen “Goh…wat ben jij een ongelofelijk lekker wijf!” Zonder te stotteren.
Dat is mijn levensdoel geworden!

Stil geluk

16 oktober 2010 was mijn verjaardag. De dag ervoor vocht ik met mijn emoties. Zoals altijd. Ik ben altijd erg ongelukkig de dagen voor mijn verjaardag. Misschien een onbewuste herinnering aan de periode voor mijn geboorte. Ik zie het zo voor me. Doordat ik als ongeboren vrucht, levend in eenheid en daardoor het heden, verleden en de toekomst geen geheimen heeft. Wist ik dus wat ik in dit leven moest gaan doormaken om op het punt uit te komen waar ik heden ten dagen aangeland ben. Toen ik op 16 oktober 2010, Dominicaanse tijd wakker werd, was ik dus 52 jaar geworden.

Traditiegetrouw deed ik mijn jaarlijkse hexagram met de welluidende vraag “en.... wat voor narigheid staat me allemaal te wachten in mijn 52 ste jaar?”Het antwoord was navenant. Ik had hexagram 20. Het schouwen. Een verder inzicht gaan ontwikkelen. Want ik had geen extra lijnen.

Toch moest ik in de ochtend door een soort van mentale stroop heen. Alsof het slijm van mijn geboorte nog om me heen hing en de navelstreng me iedere keer weer in de drap van de ongewenste zwangerschap van mijn moeder wilde terug laten keren. Pas na een een grote kop koffie en een lange douche voelde ik deze ongewenste residuen van me afglijden.
Godzijdank waren er toch een aantal bedrijven die ook wisten dat ik op deze dag, 52 jaar geleden, gekozen had deze lijdensweg te betreden. Met alle rottigheid van dien. Dit zijn de momenten dat ik zo blij ben dat ik erg actief ben op internet en her en der zelf met mijn echte geboortedatum sta ingeschreven. Nu plukte ik de vruchten hiervan. In diverse talen kreeg ik namens allerlei websites de gelukwensen aangeboden en dat dit lijden nog velen jaren verder mocht gaan. Na het zingen van ’er is er één jarig...dat kan je wel zien ...dat ben ik!” en na wat trommels en violen....ging ik verder slechtgehumeurd de dag in. Ik deed de balkon deuren open naar mijn kleine terras en het was verdomme alweer 32 graden Celsius daar. Ik dacht: “This is hell!” Freaking heet. En het was pas 11 uur. Wat zou de dag verder gaan brengen. Eén groot doel had ik voor vandaag. Ik moest en zou mijn was ophalen om 5 uur in de namiddag. Anders heb ik geen schoon ondergoed de rest van het weekend. De zorgen stappelen zich af en toe op. Toch vond ik dat ik wel verdiend had om mezelf een weinig te verwennen. Het is per slot van rekening niet niks, om welbewust een dusdanig incarnatie in te gaan, waar je willens en wetens kiest om alles uiteindelijk los te laten en zonder enig bezit het leven te verlaten. Klein als een speldenknop, ontdaan van alle pretenties, in de staat van een pasgeboren kind. Zo lag ik ineens op het strand van mijn absolute favoriete strandtent. Een Surf en Kite club, waar altijd precies de middag wind opstaat, en het zo heerlijk ligt op de zachte matrassen onder de ruisende palmbomen. Ik werd daar helemaal stil. Klein en vol genoegen aan het leven. De uren dat ik daar lag heb ik in diepte stilte doorgebracht, kijkend naar de mensen die voorbij liepen, vervuld van hun eigen onbewuste keuzes en lijden dat dit voorbrengt. Terwijl de warmte mij omringende en de wind vrij spel had over mijn lijf wat stilletjes lag te genieten in mijn zelfgekozen vergetelheid. Het was een perfecte dag! Ik ben herboren!

Een update uit de Tropen!

Ik ben nooit echt een ‘lief dagboek’ schrijver geweest! Dat zal ik denk ik ook nooit worden.Toch vind ik heb hebben van zo’n soort weblogje wel leuk, vooral omdat ik weet dat ik trouwe lezers schare heb. Ik ben de laatste tijd erg druk bezig geweest met het omzetten van de inhoud van jazzlinks.net naar de nieuwe website music impassioned database. Ik schat in dat ik op zo’n 80% zit nu. De laatste loodjes en dan ga ik me meer bezig houden met andere soorten muziek in de wereld. Het lijkt me kicken om op een gegeven moment een heel grote muziek database te hebben, waar door internet links verbanden worden gelegd tussen allerlei musici die met elkaar te maken hebben of hebben gehad. Een speurtocht door de muziek als het ware.

Hier in Cabarete kan ik nog steeds in de middag heerlijk aan het strand vertoeven. Er gaat voor mij een soort van rust vanuit. Het geluid van de zee, de warmte, de mooie kleur van de zee verstild mijn onrust. Deze zee werd behoorlijk opgestuwd de afgelopen tijd onder invloed van de diverse hurricanes die noordelijk langs Cabarete trokken richting de USA. Het bracht wel meer regen en hoge golven en af en toe echt heftige wind, maar echt last hebben we hier niet gehad. Het schijnt alweer heel wat jaren geleden dat hier in Cabarete de stormen aan land kwamen. Dit is meer in de regio van Santa Domingo en in Punta Cana het geval.
De laatste tijd begint het ook wel te kriebelen om meer van het eiland te gaan bekijken. Maar ik wacht nog op de juiste impuls zogezegd. Ik heb op een forum een oproepje geplaatst voor mensen die ook zin hebben om per bus het eiland te gaan rond toeren. Lekker primitief tussen de lokale bevolking. De meeste toeristen verblijven doorgaans in de All Inclusive Resorts en er is een soort van angst om onder de lokale bevolking te komen. Persoonlijk vind ik het allemaal wel mee vallen. Door het leven hier in Cabarete merk ik dat de mensen wel vriendelijk zijn. Het is gewoon een kwestie van benaderen. Het feit dat ze arm zijn en heel graag je geld willen is een menselijke reactie. Ik heb er ook aan moeten wennen. Wellicht nu ze mij hier dagelijks zien rondstruinen, snappen ze ook dat ik geen doorsnee toerist ben. Maar je hebt er ook nog steeds bij die me die ‘rotzooi’ winkels in proberen te sleuren. Ik laat het lekker van me af glijden. Indien je ze vriendelijk behandelt, zijn ze ook vriendelijk naar jou. De nieuwsberichten die je wel eens hoort, zoals laatst die gruwelijke moord en verkrachting van een Nederlandse man heeft ook zijn achtergrond. Naar ik heb vernomen, scheen het een restaurant eigenaar te zijn die een vreselijke mentaliteit had en lokaal personeel als slaven behandelde. Ook was het een niet erg graag gezien persoon in andere openbare gelegenheden. Nu praat ik niet goed dat die Haïtianen hem op een werkelijk beestachtige wijze van het leven hebben beroofd, maar overal in de wereld als je zwaar over de scheef gaat kan je op reacties wachten lijkt mij. Dat is niet typisch iets voor de Dominicaanse republiek. Leven en laten leven is het motto en respecteer mensen voor wie ze zijn.

Nou mensen...ik hoop dat het een beetje te harden is in het ‘ollandse’. Uiteraard zie ik regelmatig op internet nog de kranten in. Het wel en wee over de vorming van een rechts kabinet. Ineens bedenk ik me dat ik hier nog geen enkel hoofddoekje heb gezien....!

Het –laat ik hier maar verder niet op ingaan- weer. Ik leef met jullie mee!

Kleine genoegens des levens: een bloeiende cactus

Velen trouwe lezers zullen zich nu afvragen of het wel allemaal goed gaat hier met mij in de tropen. Heeft de tropenkolder dan toch toegeslagen? Ik zie de vertwijfeling op de letters verslindende koppies. Rode wangen en diepe rimpels worden getrokken in de voorhoofden. Een bloeiende cactus? Was ist loss??
Toch kan ik u geruststellen. Het is geen tropen kolder. Alleen heb ik dit proces met veel genoegen mogen aanschouwen. Uitermate rustgevend om dit te mogen zien. Nu ben ik inderdaad niet iemand die zoiets nastreeft. Toen ik ging googelen las ik op diverse plekken over het onderwerp van een cactus die in de bloei gaat, dat het een levensdoel is van velen cacti liefhebbers. Een bloeiende cactus zien en dan sterven is zo ongeveer het motto. Het eigenaardige aan de info die ik las, is dat het vanuit de cactus inderdaad een moment is waarop de plant verwacht dood te gaan, door extreme omstandigheden. Dan gaat hij bloeien om zijn zaad ter aarde te storten. Want de bloem zit inderdaad vol met zaad, hetgeen een prachtige aanblik geeft. Maar ik voel me daar niet schuldig onder. Die plant stond daar al, toen ik hier kwam wonen. Dus nu niet gelijk met een verwijtend vingertje gaan zitten zwaaien. Mijn indruk is dat de plant het prima naar zijn zin heeft. Er is de laatste tijd regelmatig weer wat water over hem heen gekomen en persoonlijk denk ik dat deze serenade aan de dood een totaal overbodige handeling is geweest. Maar ik heb van de dagen dat dit proces met zich meebracht genoten!
Het is zeker mooi een bloeiende cactus te zien, met drie bloemen!

Kickerdekick....Mammeloe...het is afkicken geblazen!

Reeds 36 uur zonder internet nu in mijn appartement. Dat is afkicken! Nu ben ik ook alweer een paar dagen gestopt met het roken van sigaren! Dat is ook afkicken! Het is afkicktijd dus. Dit zijn toch wel smetjes in paradise. Natuurlijk laat ik de trouwe lezer zoveel mogelijk mooie dingen zien, maar het leven in een derde wereld land waar je de taal nog niet van machtig bent heeft ook zijn keerzijdes. In de Nederland had ik de helpdesk van Ziggo om de haverklap gebeld. Hier kan je niets. Gewoon maar afwachten en dat is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. Vooral niet omdat ik midden in een nieuw projekt zit en dus eigenlijk doorlopend internet nodig heb. Als u zich afvraagt hoe dit verhaal dat wordt gepubliceerd. Nu gelukkig is er overal wel WIFI in allerlei restaurants en bars. Maar dat is dus niet de ideale plek om aan een website te werken.
Toch zal ik mijn gedachten moeten herbezien voor de toekomst. Het is toch wel lastig om afhankelijk te zijn van internet. In het kader van mijn onthechting aan iedere vorm van ‘verslaving’ is internet er toch ook wel één. Hoeveel tijd ik daaraan door heb gebracht is niet te tellen. Het gaat hier in de DR gewoon door in feite. Maar realistisch is dat ik me toch niet wil ingraven hier. Ik wil blijven leven volgens het principe ‘binnen 30 seconden de koffer inpakken en wegwezen’. Dus als ik meer zekerheid wil hebben dan zal ik een huisje moeten huren en dan mijn eigen aansluiting. Voor zo’n stap ben ik niet klaar. Vooral niet omdat ik niet weet of de DR het land is waar ik bij wijze van spreken dood wil gaan. Al zou het wel een lekkere warme dood zijn dan. Toch een pluspuntje weer!
Over het weer gesproken kan ik zeggen dat de DR omringd wordt op dit moment door allerlei tropische stormen die tot ontwikkeling komen op de Atlantisch Oceaan en de Golf van Mexico. Wat er hier van wordt gemerkt is dat er wel veel regendagen zijn nu. Maar tot echte storm uitbarstingen komt het nog niet. Dit seizoen loopt door tot eind oktober. Dus we zien wat hoe dit verder ontwikkelt.

Nou mensen ik hoop de volgende update weer vanuit mijn appartement te kunnen uploaden!

Nieuwe muziek website Music impassioned!

De laatste tijd ben ik erg druk bezig geweest met mijn laatste ontwerp voor een muziek website. Dit als opvolging van www.jazzlinks.net
Een site die naar mijn smaak verouderd was, doordat het in HTML is gemaakt en niet die ‘moderne’ web 2.0 dingetjes heeft. Zoals post direct door kunnen sturen naar Facebook, Twitter en Google buzz. Of Newreaders kunnen vullen met de nieuwe items door middel van RSS. Dus ineens was daar het idee en zie hier: http://music-impassioned.blogspot.com/

Music impassioned database. Het heeft een label systeem, die de website kan laten functioneren als een database. Mede ook door de search mogelijkheden van Google. Als de website over een poosje goed in de Google index zit dan wordt het allemaal perfect weergegeven. Dit is natuurlijk schitterend ten opzichte van de oude Jazzlinks.net website. Op dit moment ben ik druk doende alle oude jazzlinks.net content over te hevelen.
Een aardige klus kan ik wel stellen en dan ga ik op zoek naar nieuwe soorten muziek om de website mee te gaan vullen. Het staat open voor iedere muziek artiest, ook jonge mensen die nog geen geld hebben voor het maken en onderhouden van een site kunnen hier een presentatie krijgen. Dit is een lange termijn project, maar erg leuk om te doen!

Dus daar is mijn tijd de laatste in gaan zitten. Iedere dag op het strand zitten komt op een gegeven moment ook je strot uit zetten. Ik heb projecten nodig om mee bezig te zijn. Ik hou van het scheppen van iets tot iets meer hahaha.

Ik was trouwens in onderhandeling met een Nederlandse die een huis heeft in Samana / Las Terrenas. Maar mensen doen maar wat tegenwoordig. Ze roepen en zeggen maar wat. Ik had al prijs en datum afgesproken, blijkt ineens dat de Dame in kwestie een huurder die meer betaald en langer blijft. Je reinste woord breuk / contract breuk. Alles staat op papier. Maar ik laat het maar gaan. Ik haat die waardeloze shit van mensen steeds meer. Dat lege gelul. Vreselijk! En je dan verschuilen achter impulsief gedrag om aan je hebberigheid van een paar honderd dollar meer te kunnen verschuilen. Wat daar draait het allemaal om uiteindelijk. Hebzucht. Ik wil gelijk in ‘verschils denken’ gaan schieten en de wetten van oorzaak en gevolg erop los laten. Maar ik laat het maar rustig los.

Ik ben veels te blij met mijn nieuwe creatie. Dus mensen….. stuur het door als je vrienden en relaties hebt in de muziek wereld.
Tot de volgende update!

Beestenboel

Het is alweer een tijdje geleden dat hier hier iets heb neergepend. Ik ben de laatste tijd erg in de weer met mijn I Tjing dagboek. Dit is een intensief proces, maar uitermate interessant om te doen. Tevens erg confronterend, want nu kan ik in de loop der tijd, mijn eigen uitspraken nog eens teruglezen en zien of het allemaal wel klopt. Per slot van rekening valt het niet mee om totaal objectief naar je eigen persoon te kijken.

Hier in Cabarete gaat het leven zijn gangentje. Ik heb inmiddels een normaal leef ritme. Eén die me wel bevalt. Het blijft volgens insiders zeker nog twee maanden erg heet en dan zal het zo gaan zakken naar ca. 28 C overdag en 22 ’s avonds. Dit zijn de gemiddelde winter waarden. Laat maar komen die winter!
Uiteraard kijk ik via internet het AD nog wel in en zie hoe ontstellend slecht de maand augustus is. Dit zou voor mij reden tot een acute depressie zijn geweest. Dan maar liever het zweet gutsend van me af laten stromen. De zee ligt op 6 keer struikelen & het zwembad spring ik bij wijze van spreken vanaf de trap in.

Een tijdje geleden had ik een confrontatie met een groot beest in huis. Het zat in mijn slaapkamer. Ik zag het gelijk toen ik binnenkwam. Tegen de muur, boven de wasmand. Eigenlijk wel schitterend om te zien. Prachtige kleuren, trilharen. Kon duidelijk vliegen. Maar naar mijn smaak wat te groot. Onmiddellijk rende ik terug de woonkamer in om de killer ‘vliegenmepper’ te pakken. Maar ik had toch enige spanning, want ik wist totaal niet om wat voor beest het ging. Zeker 5 cm groot. Een joekel dus!

Ik gaf een zwieper langs de muur en het beest verdween uit mijn zicht. Ik trok de wasmand weg en ja in een hoek geperst zag ik hem weer. Maar dit dier sloeg je niet zomaar even een andere dimensie van zijn in. Na een paar hits van mijn kant verdween het in mijn klerenkast.

Damn. Ik de hele kast leeg getrokken. Want ik rook nu bloed. Mijn territorium drift brak totaal uit. Ik was hier de baas. Ik heb het recht om in alle hoeken van het appartement mijn urine te deponeren! I’m the animal!

Alles uit die kast getrokken, broeken zakken, tassen, alles alles nageplozen. Geen beest. En ik wilde nog wel gaan slapen!

Na een tijd trok de drift uit me. Ik kon het niet vinden. Gaf het op, liet het los en ben me bed in gedoken. Ben zelfs gelijk in slaap gevallen. Nadien verdween de gedachte ook hieraan.

Twee dagen later kwam ik onder de douche vandaan. Had me afgedroogd en wilde de woonkamer in lopen. Oog en oog stonden we ineens. Stokstijf: het Beest en ik. Niemand bewoog. Beiden wisten we dat het er nu omging. Ik zou geen genade tonen indien hij niet uit zichzelf weg zou gaan. Hij bleef!

Met de snelheid van het licht – althans in gedachten – greep ik de pas gebruikte handdoek. Draaide met deze zelfde ontzettende lichtsnelheid weer terug. ( in de praktijk was het dat ik me een halve slag draaide, daarbij mijn ene been wat verzette, de handdoek pakte, de dezelfde draaibeweging weer maakte om op mijn uitgangspositie terug te keren). En...haalde uit en nog een keer. Ik had het beest op zijn rug gekregen. Ik spoedde me weer naar de vliegenmepper om hem naar het balkon te transporteren, maar het beest was nog niet dood. Dus gaf vervolgens nog een paar klappen met de mepper en zag toen zijn ziel opstijgen.

Victorie!

Het dier vervolgens van het balkon geworpen en dat gaf toch een opgeruimd gevoel. Gelukkig werden dezelfde ochtend de handdoeken vervangen en het leven kabbelde weer rustig verder hier in Cabarete.

Stoelen jacht en de smerigste steak ooit!

Vandaag was het dan zover. Met Peter en Liz zijn we op jacht gegaan naar een voor mij comfortabele stoel. Daarvoor moesten we verder landinwaarts. Tot op heden heb ik het passieve varken uitgehangen, maar nu heb ik toch een blik kunnen werpen op het niet toeristische achterland. De natuur is overweldigend. Ik geloof dat ik mijn leven nog nog zoveel palmbomen heb gezien. Het is één groot palmbomen oerwoud. Stom genoeg, want ik wist niet dat we zover landinwaarts zouden gaan, had ik geen camera bij me. Dus het blijft bij woorden alleen. Veel kleine huisjes waar mensen met hele families inwonen. Peter liet me een huisje zien waar hij dan een poosje had ingewoond. Je moet er niet aan denken daar met 8 personen of zo in te zitten. Een kip in de Nederlandse bio-industrie heeft meer ruimte! Men zit dus altijd voor die huisjes onder een veranda, in de schaduw. Veel zittende mannen die eindeloos domino spelen. De werkloosheid is enorm en de armoede is navenant. Het is, dat het hier altijd warm is, dus de behoefte om binnen te zijn is stukken minder. Vandaar dat men het dus wel kan bolwerken op deze manier.
Maar goed het was een hele mooie rit. En ja, in een winkel vonden we heerlijke stoel voor me tegen een lief prijs. Nieuw voor 30 euro. Helemaal goed! In diezelfde winkel zag ik ook scooters en motoren. 45.000 peso's voor een 150 crossmotor = nog geen 1000 euro. Nieuw. De verleiding is wel erg groot om zo’n ding te gaan kopen en het is waarschijnlijk ook nog onderhandelbaar. Ik weet niet wat er nog aan kosten bijkomen. Maar in Nederland is zoiets niet denkbaar. Kwijl kwijl….

Gevaarlijk restaurant. Voedsel vergifting opgelopen hier!

Voedsel vergiftiging in Restaurant Mirage in Gaspar Hernandez
Op de terugweg zei Peter, toen we langs een Esso benzinepomp reden, dat daar een goed restaurant is. Restaurant Mirage in Gaspar Hernandez! Of we trek hadden? Ja dat hadden we allemaal. Wij naar binnen. Zag er wel ok uit. Altijd een lachend meisje in de bediening. Zo gaan die dingen hier. Ze lachen altijd. Wij grapjes maken. Dat doen wij namelijk altijd. Bestellen. Het meisje kwam terug. Er was nog maar één steak! Die mocht ik dan wel hebben. Liz “nou die zal wel een eeuw in de vriezer hebben gelegen”. Wij lachen. Peter nam dan een schotel met zalm of zoiets. Meisje kwam weer terug. Zalm was op! Peter ging toen moedig voor een kipschotel. Meisje kwam niet terug. Wij ondertussen wachten en wachten en wij hadden eigenlijk wel veel lol. Want Peter kan lekker voor zich uit kleppen. Het eten liet lang op zich wachten, dus wij vermoedde dat de kok uit zijn middag tukje werd gehaald en dan ben je niet snel. Enfin na ca. 45 minuten of zo kwam er dan voedsel uit de keuken. Ik dus een steak.. Dat ding was niet door te zagen. Ik ga een demo. Peter lacherig …wilde het ook testen alsof die geen vertrouwen had in mijn spierkracht. Het lukte zelfs niet om het vlees uiteen te trekken. De stemming werd steeds meliger. Ik verdomde om dit stuk leer op te eten. Zelfs Peter die aanvankelijk had aangeboden om van schotel te wisselen veranderde van gedachten. Verhalen over arme Dominicanen die zoiets wel zouden eten omdat ze bijna nooit vlees konden kopen lieten mij stoïcijns. Ik was verwend. Me hoela. Dit stuk ongedierte was een gevaar voor de mensheid. Wij het meisje roepen. Uitgelegd dat dit vlees niet zaagbaar was. Zij deed ook een poging en hield lacherig op. En liet haar het bord meenemen. Peter zei “ze zetten het gewoon op de rekening” En verdomd dat deden ze! Gelukkig kan Peter wel een aardig woordje Spaans en ging in de aanval. Per slot van rekening waren we hier op zijn aanraden. Dat je hier zo lekker kon eten. Eigenlijk hadden we dolle pret om het hele voorval. Na lang heen en weer gepraat werd het dan uiteindelijk in mindering gebracht. Geheel terecht. Als ik dat had gegeten dan had ik nu niet zo vrolijk zitten schrijven hier.
Liz had een vissoep. Toen de geuren in mijn neus doordrong kon ik het niet anders vergelijken dan de geur die naar bovenkomt als je een vuilniszak opent die lang in de tropische zon heeft gestaan. Maar Liz vond het lekker. Later op de dag heb ik haar nog even gesproken. Het ging nog steeds goed met haar!
Thuisgekomen kon ik mijn nieuwe stoel neerzetten en kon eindelijk genieten op mijn balkon met een goed zittende stoel. Geloof me in dit land is het hebben van een lekkere stoel géén overbodige luxe!

Kanaliseren in Cabarete!

Het leven hier in Cabarete gaat gezapig verder. Het is warm en zal zeker nog erg warm blijven de komende twee maanden. Mijn levensritme heeft zich inmiddels aangepast aan het leven hier. Het is een heel rustig ritme. Het is gewoon te warm om heel veel activiteiten te ontplooien. Dat komt over een maand of twee wel. Dan ga ik erop uit. Nu nog niet. Het is heerlijk om deze vrijheid van handelen te hebben. Ik zal dan toch wel iets goeds hebben gedaan in het leven om dit intermezzo mee te mogen maken.

Ik werd laatst uitgenodigd door mijn huisbaas om aan te schuiven bij een poolfeest. Allemaal Amerikanen en één oudere Nederlandse vrouw die hier een appartement heeft gekocht en geniet van haar oude dag hier. Smart move! Toch merkte ik al snel in mezelf dat die zogenaamde feestvreugde aan mij niet meer is besteed. Ik gooi me niet meer laveloos vol met drank of damp weed. Ik ben gewoon een hele nuchtere vent geworden, die dwars door dit soort pseudo lol heen kijkt. Het klinkt misschien arrogant, maar ik voel zo’n enorme afstand bij het horen & zien van dit gebral.
Ik zit er niet mee dat ik alleen ben, maar andere mensen kennelijk wel. Weten zij veel!?!
Ik loop over van de inspiratie op andere terreinen, om het maar weer even arrogant neer te zetten. Ik weet ook dat er tussen al die mensen niet één zit waarmee ik dit kan delen. Mensen zeggen wel dat ze het snappen -als ik de esoterische registers opentrek- maar ik weet ondertussen wel beter. Wederom totale arrogantie van mijn kant dus.

Toch moet ik deze energie die ik de laatste zo sterk in me voel kanaliseren en op een bepaalde manier uiten. Ik heb daarom mijn esoterisch weblog weer uit de mottenballen gehaald. Hier ben ik nu een cyclus begonnen om iedere dag het ochtend hexagram in te gaan behandelen. Dit is voor mij een goede manier om met dit fenomeen in mezelf om te gaan. Dus neem eens kijkje als je dat leuk vindt.
Tot de volgende keer maar weer. Ik ga nog even lekker zwemmen in het 25 meter zwembad wat bij dit appartement zit. *giggle*

Noodweer in Cabarete

Vandaag het een bloedhete dag. Het is wel vaker 35 C geweest, maar  vandaag was het anders. Aan het strand is toch altijd de beroemde wind staat die het leven aangenaam maakt hier overdag. Die wind was er niet! Ik had een gewaarschuwd mens moeten zijn. Ik was in de loop van de middag al terug gekeerd, via het zwembad, naar mijn appartement om daar te gaan verkoelen bij de zalige airco. Toen ik buiten op mijn terras zat trok het ineens heel snel dicht, door massieve bewolking. De zogenoemde ‘Pleuris brak los!’
Hier had ik al tijden opgewacht, want ik wilde nu wel eens een onweersbui vastleggen. Maar iedere keer als ik mijn camera op een wolkenpartij richtte flitste het net aan de andere kant. Toen ben ik de bui maar gaan filmen. Nu ben ik geen cineast. Dus het gaat nogal heen en weer. Maar er viel hier een partij water, waar we in Nederland vermoed ik een maand of 6 over doen.

In Nederland denken we altijd ‘Oh regen, dat wordt weer bibberen geblazen’. Hier koelde het af van 35C naar 27C. Dat was wel nodig ook.
Kijk naar het filmverslag van het Noodweer in Cabarete wat ik geüpload heb, in jawel….HD kwaliteit. I love that Olympus Pen 1 camera. *grins*

Thunderstorm Dominican Republic august 2010

Deze bui duurde ruim een uur. Nadat de bui was overgetrokken, zat ik wat te donderjagen in Second Life. Een bezigheid die me soms toch wel veel plezier geeft. Ineens fladderde er een mot(je) om me heen. Nu zijn de afmetingen dit beestje een ietsepietsie groter dan we in Nederland gewend zijn. Dus zeg maar gerust “Mot’. Dus ik gewapend met mijn vliegenmepper. Iets wat geen overbodige luxe is om zo’n tool mee te nemen naar deze contreien, achter het beest aan. Het overleefde mijn moordzucht niet. Toen drong ineens tot me door dat me hele appartement vol met die beesten zat. Tevens zag ik in mijn dodemans richt – voor de mot wel te verstaan- dat er ook een hagedis(je) achter een schilderij schoot. Ik ben dus wel even bezig geweest om mijn appartement te schonen van deze dierentuin, welke mijn appartement wel een goede plek hadden gevonden om even te schuilen voor dit noodweer.
Het leven hier is wel een beetje wennen

Mentaliteit verschillen

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik mijn verslag heb bijgewerkt. Ik heb in de laatste dagen meer kennis gemaakt de met de Dominicaanse mentaliteit. Ik had het al vernomen via horen zeggen. Mensen in de Dominicaanse zeggen maar wat en afspraken maken is een gok. Ze komen of veel te laat of helemaal niet. Nu dat heb ik nu ook meegemaakt met een persoon die me al twee keer had benaderd voor het nieuwe appartement en zelfs na e-mail bevestigingen over en weer niet kwam opdagen. Wij Nederlanders …ja ja…doen dingen niet zo. Maar goed ik had me bijvoorbaat al half en half daarop ingesteld. Maar het blijft toch een lullig gevoel om zonder iets te horen er voor Jan met de korte achternaam te zitten wachten. Persoonlijk kan ik daar niet zo goed tegen.

Ik ga op mijn gemak en puur op eigen initiatief nu verder zoeken en gebruik absoluut niet meer van die zogenaamde loopjongens die het strand van Cabarete afstruinen in de hoop een bonusje op te pikken voor het aanbrengen van nieuwe klanten. Waardeloze figuren zijn dat.

Ik had het al eerder geloof ik over al die sales personen gehad hier, maar als u ooit op het strand hier sigaren koopt wees dan zeer kritisch. Want het is van een slechte kwaliteit. Waarom ze dit nu doen? Ergens is het onbegrijpelijk, want het jaagt alleen maar de klanten weg. In een land waar alle natuurlijke grondstoffen voorhanden zijn om een goed product te maken tegen een schappelijke prijs. Het gaat hier om snelle, korte termijn winsten en denken die toeristen die gaan wel weer weg. Niet nadenkend over dat dingen wel worden doorverteld.
Ik rook nu af en toe een sigaartje. Ik denk niet voor al te lang want ik loop alweer te kuchen. Als u een sigaar zoekt ga dan naar salesman Jhonny.  Klik de link! Bij deze winkel kan je wel goede, home made sigaren krijgen die erg lekker roken. Je moet wel door onderhandelen en je poot stijf houden! Succes!

Voor de rest is het erg warm de laatste tijd hier. Temperaturen rond de 35C en in de avond blijft het zo’n 28 C. Dat is wel heerlijk. Zo’n lekkere zwoele warmte met de geuren van de jungle om je heen. Nu al hagedissen en kikkers in me appartement gehad. Was wel even schrikken. Maar niets om je zorgen over te maken. Toch wel grappig eigenlijk. Het is gewoon een andere wereld hier. September schijnt de warmste maand te zijn. Maar je hoort me niet klagen hierover. Het is een lekker vooruitzicht om geen winter te hebben!

Wel tot zover mijn korte update!

Cabarete in Google Maps

Grotere kaart weergeven

Cabarete weblog

Ik heb speciaal over Cabarete een weblog in het Engels om te zien of ik hiermee ook een internationaal publiek kan gaan bereiken. Voorlopig heb ik besloten een paar maanden hier te blijven. Dus heb – typisch the Dominicaanse way of doing- de onderhandelingen ingezet over de huurprijs en ik ben benieuwd wat uit dit proces tevoorschijn gaat komen.

Langzaam maar zeker voel ik een bepaalde rust over me komen, want ik realiseer me meer en meer dat ik toch wel uit een anderhalfjaar stress tevoorschijn ben gekomen. De intimi snappen wat ik hiermee bedoel. Vanuit Cabarete zal ik in de toekomende tijd meer tripjes gaan ondernemen. So I will keep you posted!

Link naar Cabarete weblog

Zo gaan die dingen …in de Dominicaanse Republiek…

Vertelde ik gisteren nog dat ik mijn hotel had verlegd met een week en wat dat allemaal teweeg bracht in mij. In de avond daarop volgend word ik voorgesteld door een Nederlandse kennis aan een Amerikaan die hier woont en een appartementen complex in Cabarete heeft. We raakten aan de praat en de gebruikelijke kennismakingsvragen vlogen heen en weer en plotsklaps bood hij me een appartement aan voor de helft van de prijs van het hotel. Met dien verstande dat het een volledig ingericht appartement is met 2 kamers, badkamer, kabel televisie en high speed internet zoals we dat in Nederland kennen.
De trouwe lezer onder ons snapt dat dit een vingerwijzing is en dat ik volkomen achterlijk ben als ik hier niet op in zou gaan. Dus ik zit er nu 3 hoog, met enkel een de hoofstraat die me van het strandleven scheidt. Het is denk ik wel goed om in deze omgeving te blijven, want het is een zeer internationaal gebied en dit geeft me precies even de ademruimte die ik zo dringend nodig had.

Het begint zo langzaamaan wel op een lief dagboek te lijken, maar goed. Wat doe ik niet voor de trouwe lezer?
Onderstaand wat foto’s:

Lots veranderend

Vandaag heb ik mijn hotel verblijf hier in Cabarete met een week verlengd. Dus dat is de definitieve beslissing, voor zover ik twijfelde over een terugkeer naar Nederland. Na het maken van de deal raadpleegde ik zoals wel vaker de I Tjing, het boek der Veranderingen, De uitkomst was hexagram 54, Het huwende meisje. Nu heb ik wel vaker de laatste tijd dat raadplegingen zoveel duidelijker worden voor mezelf. Het boek dat ik tegenwoordig hiervoor gebruik is van Han Boering:  I Tjing voor de 21 ste eeuw. Het boek der veranderingen.

Volgens Han is Het Huwende meisje het hexagram van de overschrijding van een drempel of van een grens. Die overschrijding is absoluut onomkeerbaar.Dit is het qua van ´no return´.

Nou dat heb ik dan maar weer mooi voor elkaar. Uiteraard is er nog veel meer tekst en de oordelen zijn verder nu ook niet van die aard om eens een goed feest te gaan organiseren, maar dit wist ik van te voren. Velen vraagtekens en onzekerheden bestormen me wel. Maar het is de keuze die ik nu heb gemaakt.

Vandaag zat ik nog in de Swabhawat de lezen en ik citeer `Leer alle oorzaken te vermijden, de trilling van gevolgen, die de grote golf des tijd, zult haren loop gij laten ` ( Boek der Gulden Voorschriften s.s.c.IV/13''),
Nu weet ik niet of ik nu weer een nieuwe oorzaak heb gemaakt of dat dit al een gevolg was in deze golf des tijds, maar ik zal me in mijn lot dienen te schikken. Dit is ook een uitkomst zoals aangegeven in het hexagram het huwende meisje.

Op het strand van Cabarete heb ik ademloos naar de wolken gekeken, iets wat me de laatste tijd enorm fascineert. Het spel van opbouw en afbraak, samenvloeien en weer uiteengaan. Dit zijn tijdloze momenten die me doen realiseren dat het leven werkelijk schoon is en altijd zal verder gaan. Ongeacht of ik nu wel of niet weer een nieuwe oorzaak heb geschapen of gewoon verder ben gegaan in de stroom der gevolgen.

Valuta, money exchange, wisselen van geld op de Dominicaanse Republiek

Toen ik mezelf aan het oriënteren was over de Dominicaanse Republiek en de mogelijkheden van geld wisselen heb ik op diverse forums zulke verwarrende en stompzinnige zaken gelezen die me alleen meer in verwarring brachten. Hierbij ga ik dus gewoon even duidelijk neerschrijven dat in de Dominicaanse Republiek er totaal geen problemen is om je geld om te wisselen in Dominicaanse Peso's (DOP). Dit vanuit Euro’s of Dollars het maakt allemaal niets uit. Je kan ook gewoon pinnen bij automaten met Maestro. Het staat gewoon aangegeven. En als je je niet wil laten registreren bij banken dat je geld inwisselt, dan kan je tegen een iets mindere koers bij allerlei geldwisselaars, die gewoon open en bloot aan drukke winkelstraten in kleine kantoortjes zitten je Euro’s of Dollars omwisselen. Creditcard worden ook in alle soorten en maten geaccepteerd, al is het toch wel slim om cash bij je te hebben. Met cash bedoel ik dan Peso’s. In de toeristencentra staat er op de bon als je afrekent ook het bedrag in Dollars of Euro’s. Je kan dan ook gewoon met die valuta betalen.

Kortom: als je geld hebt op de Dominicaanse Republiek kan alles! Dus weg met al die onzin verhalen! Hierbij zoals het is!

Forget about it…Micky Blue Eye lives on in Sosua….

Zoals in het vorige artikel aangegeven ben ik terug geweest in Sosua om te gaan snorkelen. Dit was echt kicken. Al die vissen om je heen die op het meegebrachte brood afkomen is een geweldige ervaring. Je kan in de baai van Sosua echt heel diep in de zee kijken. Nadat ik had geleerd hoe goed me adem te regelen was het een ontzettend gave ervaring. Gewoon wat liggen en deinen op het water en al die vissen die om je heen zwemmen in prachtige kleuren. Geweldig gewoon. Helaas heb ik hier geen foto’s van. Nadat we dit hadden gedaan zijn we nog even wat gaan eten op de boulevard, waarvan ik al eerder melding had gemaakt. Het viel me op hoeveel Italianen er waren, die ook veel barretjes hebben en toen er één heel nadrukkelijk Engels/Amerikaans/Italiaans begon te praten en riep “Forget about it’….toen wist ik genoeg..Dit zijn maffioso want zo gedroegen ze zich ook. Mickey Blue Eye was back in town!

Sosua Dominicaanse Republiek

Ben gisteren even op een tripje naar Sosua geweest. Veel  Europese mensen die hier verblijven komen eigenlijk de resorts niet uit. Reden: het kan te listig zijn. De lokale bevolking is echt heel arm en heeft totaal geen uitzicht op een beter bestaan. Veel meisjes komen hierdoor in de prostitutie terecht en de jongens…enfin…u kunt het wel raden.

Je wordt als blanke doorlopend aangesproken en men probeert je in allerlei winkeltjes te krijgen. Dit is echt wennen. Om de zoveel meter springt er wel weer één voor je neus om de goedbedoelde rotzooi aan te prijzen. Op ‘de boulevard’ van Sosua was dit echt heel erg. Dit is nog een vrij lang zandpad afgeschermd door lommerrijke bomen. Het zou op zich een leuke plek kunnen zijn. Maar door dit gedrag wordt het totaal verpest. De armoede en drang om iets te verdienen is zo groot, dat ik dit niet zie veranderen op korte termijn. Uiteindelijk zal het voor veel Europese mensen wel eens een reden kunnen zijn om hier nooit meer terug te keren. Want als je dit niet van je af kan laten glijden, dan krijg je hier zwaar de zenuwen van.

Toch gaan we binnenkort hier in de baai van Sosua snorkelen, want het water is zo mooi en helder en je kan hier uitstekend snorkelen en duiken. Ik zal indien dit werkelijk plaats vind later hiervan berichten.

Nu nog een paar on the road foto’s in Sosua en omgeving:

Kitesurfen en windsurfen in Cabarete in de Dominicaanse Republiek

Kitesurfen en windsurfen in Cabarete in de Dominicaanse Republiek Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Cabarete, sfeer impressies van de hoofdstraat en het strand

Cabarete, Dominicaanse Republiek Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Cabarete, Dominicaanse Republiek…de stormen continueren

Vandaag kan ik het eindelijk bij daglicht allemaal, de plek zien waar ik zo’n 2 weken zal verblijven: Cabarete in de Dominicaanse Republiek.
Het begon schitterend met een strak blauwe hemel en een heerlijke zon die het water tappelings van je ruggengraat doet aflopen. Het is echt acclimatiseren geblazen hier voor mij. Alles rustig aan en het allemaal over je heen laten komen. Uiteraard word je hier als een wandelende portemonnee beschouwd en iedereen heeft wel een dienst of service aan te bieden.

De waarheid is hard: het is allemaal even wennen. Zeker zo alleen. Maar ik heb het rotsvaste vertrouwen dat ik hier gewoon even doorheen moet. Over een paar dagen lach ik hierom. Het zijn gewoon de eerste indrukken, alleen de regen werpt je even op jezelf terug. Ik ben niet meer iemand die dan in één van de velen barretjes de lokale rum, die erg goed schijnt te zijn,,,,tot zich neemt.

Dus dan maar foto’s schieten van de tropische buien die hier zijn. Onderstaand een tweetal foto’s over de baai van Cabarete genomen.

I’m a tropical man now!

Jezus C…wat is het heet hier! hahaha…echt een Hollander! Het zal wel een poosje duren voor ik volledige ‘ingetroopt’ ben voor zover dit een woord is. Zo niet dan komt dat omdat de tropenkolder al gelijk toeslaat! We landen in een soort van tropische bui. De lokalen waren hier heel blij mee, maar ik had me intrede in de bananen Republiek anders voorgesteld. Toch niet geklaagd. Het is gewoon even wennen. Op dit moment is het een beetje veel om het allemaal te laten indalen. Alle beslissingen die zijn genomen. Zoals gewoonlijk waren deze nogal drastisch. Hier zit ik dan in Cabarete, nabij Puerta Plate in de Domincaanse Republiek en al mijn schepen achter me verbrand!

Mijn oude drinkmaat zou zeggen: “Dan kan je wat!” Cheers Walter!

Proefdraaien

Het is begonnen! De eerste stappen in mijn ‘nieuwe bestaan als zwerver’  zijn nu duidelijk genomen. Toch wel met een erg spannend gevoel en dodelijk vermoeid na alle inspanningen van de laatste dagen om mijn oude woonplek leeg te krijgen. Het verkopen van mijn inboedel is wel een groot succes te noemen. Nu ben ik dan aangekomen in een hotel Ibis / Accor te Den Haag. Want ik had niets meer om mee te leven. Alles wat praktisch leeg. Toch zal ik pas echt helemaal het gevoel van ‘weg-zijn’ krijgen als ik in de Dominicaanse Republiek ben aangekomen. Nu ben ik nog steeds in het oude bekende Haagse. Enfin…de dagen gaan geleidelijk voorbij en het zal weldra zo ver zijn.

Onderstaand een plaatje van Hotel Ibis/ Accor. Niet echt gigantisch, maar goed voor de chronologie van mijn verhaal en de talrijke volgers

After pruttelen…of zoiets…

Mijn tv gaat de geest geven! Op de finaledag van het WK voetbal werd mijn beeld op de tv ineens drie-dimensionaal. Dit terwijl ik toch echt een tweedimensionale tv heb. Een goeie dreun op de kast van de tv bracht het beeld terug naar normale proporties, maar het euvel is duidelijk van een chronisch karakter.

Dit is toch symboliek ten top. In het proces van alles wegdoen, geven dan wel verkopen begeeft mijn tv het! Alsof die niet wilde dat ik hem…want volgens mij is het een ‘hem’….zou verpatsen. ‘Hij’ voelde de bui duidelijk aankomen, want ik spiedde al geruime tijd rond naar een potentiele slachtoffer om deze kast van me over te nemen. Tot op heden was dit niet gelukt. ‘Hij’ zal een droevig lot ondergaan nu komende woensdag. Grofvuil zal zijn deel worden. Ik hoop dan maar dat ‘Hij’ hier ook vrede mee heeft.

18 juli 2010 gaat de reis beginnen

Na het overlijden van mijn soulmate heb ik het besluit genomen om Nederland te gaan verlaten. Dit was ook op sterk aandringen van haar kant. Zij kende mij immers beter dan ik mezelf ken. Dit is moeilijk uit te leggen, maar ze heeft zo vaak hierin gelijk gehad. Onvoorstelbaar. Dit mis ik wel enorm, haar inzicht. Nu moet ik het allemaal uit mezelf gaan halen en dat is de eerste maanden best wel wennen geweest.
Na een paar maanden van totale passiviteit en verdriet ben ik nu dan zover. Ik doek alles op hier in Nederland en ik kan het U aanraden! Het is een enorme ervaring om je huidige leven uit te mesten en alles weg te gooien waar je in zoveel jaren aan hebt vastgehouden. Weg moet die ballast is mijn motto geweest de afgelopen maanden. Hooguit dingen gescand omdat je nu eenmaal niet je bestaan totaal kan uitwissen. Dat is iets waar je de dood voor nodig hebt. Dus die laatste restanten zullen toch nog even meegezeuld moeten worden.
Iedere dag zie ik mijn leefruimte leger worden en dat is goed.
De tickets zijn gekocht en ik ga dan binnenkort naar de Dominicaanse Republiek. Naar een bananen republiek met eindeloze zandstranden. Waarom deze keus? Het is een tropisch eiland en het is er altijd warm. Als je innerlijk eenzaam en verlaten bent en je niet overgeeft aan drank, drugs, cigaretten en sex dan is een ALTIJD warme temperatuur heerlijk!
Ik zie wel wat daar op me af gaat komen. Daar kan ik nu nog verder niets over zeggen. Het is nu de 'laatste loodjes' hier. Het grote loskoppelen en me volledig op mijn nieuwe bestaan gaan richten.

Adieu vaarwel vervlogen dagen,
vervlogen dagen van weleer.
Ik ga mijn leven eenzaam dragen,
adieu vaarwel, ik keer niet weer!